Het Eerste Geluid na de Stilte...

Vandaag was een heerlijke dag, na al de duffe maanden binnen lonkte de natuur ons naar buiten. We zijn hier gezegend met een fantastisch stukje natuur. Hoewel we in het drukst bevolkte deel van Canada wonen is er aan ruimte hier geen gebrek... godzijdank.
Dus wij onze wandelschoenen aan.
Zodra we de deur van de auto opendeden was het gebulder van de rivier het eerste dat ons tegemoet kwam.

Na de stilte van de lange winter is het geluid van het smeltwater het teken dat het leven weer zal terugkeren

Deze 40 Mile Creek brengt zijn water naar Lake Ontario een paar kilometer verderop. Doorheen alle seizoenen heeft ze haar eigen schoonheid, zoals nu, wanneer het ijs en sneeuw begint te smelten en het geluid oorverdovend en intens ons wakker maakt. Ja mensen, het is echt tijd om op te staan... de lente is in aantocht. 

Op haar oevers pluk ik elk voorjaar 'wild leek', om in een voorjaarsslaatje of pannenkoek te mengen, maar vandaag is het nog wat vroeg. Vandaag is het gewoon wakker worden en genieten van de eerste echte warme zon.

 En wat boomhangen want er is niks aangenamer dan met je koele snoet tegen de warme bast aan te liggen.

Ik tuur altijd de aarde af naar 'eetbaars', maar op het einde van de winter is er eigenlijk echt niets meer dat nog kan dienen. Ik denk aan de wilde dieren die nu ongetwijfeld verlangend uitkijken naar het eerste groen.

Al wat ik nu nog vind zijn de oude resten van een honingraat dat hoogstwaarschijnlijk ooit het zoete dinner is geweest van een wasbeer.

                          

hoefprint van een hert in de smeltende sneeuw

lege honingraat

Op de terugweg vinden we dan toch de eerste tekenen van leven, het sneeuwklokje, dat gelonkt door de eerste zonnestralen zijn witte kopjes komt opsteken. Ja, we zijn op goeie weg, laat de rest nu maar volgen, het is goed geweest die lange winter...

sneeuwklokjes

Maar zoals zovele malen op mijn pad kom ik de meest aparte dingen of mensen tegen. Misschien ook omdat mijn ogen altijd zoekend zijn, geinteresseerd in wat er leeft en beweegt.

Bijna aan het eind van ons pad zien we een paar Hobbit-voeten met een jonge kerel ons tegemoet komen. Een babbeltje kon niet uitblijven naar het waarom en hoe van zijn wat ongewone outfit voor deze modderige en behoorlijk slibgevaarlijke paden. 

Hij oefent zo zijn platvoeten! Door blootvoets op moeilijk terrein te lopen oefent hij de spieren in zijn voeten! Zijn boeddhistische kralen vasthoudend kakelen we nog wat verder over zijn interessant voeten en tenenwerk. Uit respect heb ik enkel zijn onderstel op foto gezet...

Eenmaal thuis begon echtgenoot aan een late lunch. Na al mijn weken van intens koken was het aan hem om achter het kookfornuis te duiken. Mijn Chris is een 1-pot of 1-pan-man. Klets alles bij elkaar dat smaakt en dat komt dik in orde.
Dus een roerei-a-la-Chris met een sneetje zelfontworpen Amarant Brood (dat zal verschijnen in het kookboek) en ons knorrende maag was weer gerustgesteld. 

Omelet met rode ui en boerenkool met citroensap en Thaise vissaus